Ε115+120+121+118

Η επιγραφή, από την οποία προέρχονται πιθανότατα τα τέσσερα αποσπάσματα, ανήκει στην κατηγορία των ιερών νόμων, όπως αποδεικνύεται από την αναφορά των ονομάτων των θεών και τις ιερές διατάξεις (οὐκ ἀποφορά, αἴ δὲ κα μὴ θύηι). Συγκεκριμένα είναι ένα θρησκευτικό ημερολόγιο θυσιών, όπως συμπεραίνεται από την επανάληψη των ονομάτων των θεών, την ύπαρξη χρονικών υποδιαιρέσεων (μ[ηνός]) και τοπικών προσδιορισμών (ἰμ πό[λι], Ἀρτεμίσιον, ἐς τὰ ἄδυτα). Η χρησιμοποίηση τοπικών προσδιορισμών προϋποθέτει την καταγραφή θυσιών σε μεγάλη κλίμακα, όπως η γενική καταγραφή των θυσιών της πόλεως. Σχηματικά η δομή του κειμένου μπορεί να αποδοθεί ως: Χ μηνός+τοπικός προσδιορισμός+θεότης+θυσίασμα. Τα ημερολόγια θυσιών μπορεί να είναι λακωνικά και να περιορίζονται στα απαραίτητα μόνο στοιχεία ή αναλυτικότερα, όπως αυτό της Ελεύθερνας, με λεπτομέρειες που αφορούν την επιλογή συγκεκριμένων ζώων, τη θυσία καθαυτή, τη μοιρασιά του κρέατος. Ουσιαστικά οι λεπτομερείς αυτές ιερές διατάξεις συμπεριλαμβάνονται στο γενικό κείμενο του ημερολογίου είτε λόγω της απουσίας γραπτών ιερών διατάξεων είτε για πολιτικούς λόγους που επέβαλαν τον επανακαθορισμό των διατάξεων αυτών. Το ημερολόγιο της Ελεύθερνας διασώζει θυσίες προς τιμήν του Δία και της Αρτέμιδος, η λατρεία της οποίας πρέπει να είχε χθόνιο χαρακτήρα (ἐς τὰ ἄδυτα) και επιβεβαιώνει την ύπαρξη ιερού της θεάς εκτός πόλεως. Στον Δία αποδίδονται δύο σπάνια προσωνύμια: το Πολιάοχος δεν μαρτυρείται στην Κρήτη και το Μαχανεύς αναφέρεται μόνο στο φήφισμα του Άργους ως κοινή θεότητα της Κνωσού και της Τυλίσου. Η επιγραφή της Ελεύθερνας προσφέρει την πρώτη επιγραφική μαρτυρία για την Κρήτη και για τον ελληνικό χώρο της λατρείας των Μητέρων, η οποία ήταν γνωστή μόνο από γραπτές πηγές και η οποία μπορεί να συνδεθεί με τον μυθολογικό κύκλο της γέννησης του Διός στο Ιδαίον Άντρον, μέσα στον οποίο πρέπει να αναζητηθεί η ταύτιση των μητέρων είτε με τις νύμφες Αμάλθεια και Μέλισσα είτε με άλλες προϊστορικές θεότητες.