Γίνεται αναφορά στη συγγένεια της (βορειο)δυτικής ελληνικής με την (κυρίως) δωρική η οποία μπορεί να αιτιολογηθεί μόνο με βάση το σενάριο ότι οι ομιλητές τους ζούσαν αρχικά μαζί, δηλ. κάπου στα όρια της νότιας Ηπείρου/δυτικής Μακεδονίας, κατά τον N. Hammond και άλλους, προτού κινηθούν τελικά νοτιότερα προς την Πελοπόννησο. Στην Πελοπόννησο οι πρώτοι εποίκησαν τον Β-ΒΔ χώρο και οι δεύτεροι την υπόλοιπη (πλην Αρκαδίας). Η μετακίνηση δεν είχε απαραίτητα τον χαρακτήρα εισβολής ("κάθοδος των Δωριέων") αλλά μπορεί να συνέβη απλώς μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών κέντρων. Από την άλλη πλευρά, γίνεται αναφορά και στο γεγονός ότι οι Μακεδόνες υιοθέτησαν την αττική διάλεκτο για διοικητικούς σκοπούς, όμως η "μακεδονική κοινή" που προέκυψε έγινε και ένα είδος lingua franca για τα πιο μορφωμένα στρώματα, ελληνικής ή μη καταγωγής, στα κράτη που προέκυψαν από την αχανή αυτοκρατορία του Μ. Αλεξάνδρου.