Τα ιδιαίτερα επιμήκη σχήματα των γραμμάτων, χαρακτηριστικό των πρώιμων επιγραφών, σύμφωνα με τους πίνακες των Jeffery & Johnston (1990, 79, fig. 27 και 90) για την ‘Εύβοια/Ερέτρια’ είναι: Ε1 (αλλά με προέκταση της κάθετης και προς τα πάνω), Ι1, Λ1 (πιο κλειστό), Μ1 (αλλά οι τέσσερις κεραίες ως δύο εφαπτόμενες ‘σφήνες’), Ν1 (αλλά πιο κλειστό πάνω), Ο1 (αλλά μικρότερο κατά το ήμισυ στο ύψος από τα άλλα γράμματα και ‘κρεμάμενο’ στο πάνω μέρος της θέσης γράμματος), Σ4 (αλλά εξασκελές), Φ1. Το σχήμα των λίγων σωζόμενων γραμμάτων δεν επιτρέπει την ασφαλή διάγνωση του αλφαβήτου ως ευβοϊκού, ενώ τα σχήματα των γραμμάτων Μ και Σ υποδηλώνουν ένα μάλλον άγνωστο αλφάβητο. Το πεντασκελές Μ απαντά στο ευβοϊκό (ερετριακό), στο αττικό και στα 'δωρικά αλφάβητα' Κρήτης, Μήλου και Σικίνου αλλά ο τρόπος χάραξής του παραπέμπει και στο δυτικό σημιτικό αλφάβητο. Το εξασκελές Σ απαντά και αλλού (Λευκαντί, Βοιωτία, Αττική, Σπάρτη, Σμύρνη, και στις παλαιοφρυγικές επιγραφές του Γορδίου). Η παρουσία των δύο αυτών σχημάτων των γραμμάτων Μ και Σ και η προέλευση του αγγείου από την αιολική Λέσβο μάλλον επιβεβαιώνουν την πρόταση της Jeffery (1980, 92) να αποδοθεί το συγκεκριμένο σχήμα του Σ στην περιοχή της Αιολίας και προσθέτουν ένα ακόμη ενισχυτικό τεκμήριο για τα ‘αιολικά’ στοιχεία του αλφαβήτου της επιγραφής. Η διάλεκτος της επιγραφής δεν μπορεί να εξακριβωθεί από τις μόλις δύο σωζόμενες λέξεις, αν και είναι μάλλον ιωνική, όπως και της πλειονότητας των πρώιμων ελληνικών επιγραφών. Όπως σε όλες τις διαλέκτους, το ίδιο σχήμα γράμματος χρησιμοποιείται για περισσότερους του ενός φθόγγους (Ε [= ε, ει, η], και Ο [= ο, ου, ω]).
