O συγγραφέας εξετάζει σε αυτή τη σύντομη μελέτη, η οποία εκδόθηκε πριν από την ανάγνωση και γλωσσολογική αξιοποίηση των μυκηναϊκών κειμένων, τον ιδιαίτερο γλωσσικό χαρακτήρα της κάθε μείζονος διαλεκτικής ομάδας της αρχαίας ελληνικής προσπαθώντας να συσχετίσει τον μεγαλύτερο βαθμό γλωσσικών καινοτομιών με την (υποτιθέμενη) χρονολογική σειρά άφιξης των αντίστοιχων ομιλητών τους στον κυρίως ελλαδικό χώρο: πρώτα οι ομιλητές της αττικο-ιωνικής, μετά της αιολικής (αχαϊκής) και τέλος της δωρικής. Μεθοδολογικά διακρίνει τα όποια κοινά χαρακτηριστικά συγκεκριμένων διαλέκτων (ισόγλωσσα) σε διατήρηση κοινών αρχαϊσμών και σε κοινές καινοτομίες, αλλά ακόμη και σε παράλληλες επιλογές, χωρίς όμως να παραβλέπει μερικές φορές και τα ενδεχόμενα διαλεκτικού δανεισμού, παρουσίας γλωσσικού υποστρώματος κλπ.