Ex praesente lux

H παράλειψη των έρρινων συμφώνων πριν από άλλα σύμφωνα στα αρχαία ελληνικά είναι μάλλον ζήτημα απλής παράλειψής τους παρά μια σαφής ένδειξη φωνολογικής μεταβολής, αντίστοιχης με αυτή στα νέα ελληνικά, όπως συχνά υποστηρίζεται από διάφορους άλλους μελετητές. Αντιθέτως, η μεταβολή <ο> → <ε> σε επιγραφές της Ιστιαιώτιδος στη βόρεια Εύβοια (π.χ. τὸν πάντα < τὲν πάντα) φαίνεται να καταδεικνύει μια κανονική περίπτωση φωνηεντικής εμπροσθίωσης σε συγκεκριμένο φωνολογικό περιβάλλον (οδοντικά και ουρανικά σύμφωνα) παρά την απλή μετατροπή του /o/ σε ένα κεντρικό φωνέν /ə/ (schwa). Εδώ πλέον η νέα ελληνική, στη μορφή της τσακωνικής (π.χ. άλλος [alos] > [ale]), μπορεί να προσφέρει κάποιες αντιστοιχίες, έστω και έμμεσες.