Απλή αναφορά στον ελληνικό χαρακτήρα της αρχαίας μακεδονικής διαλέκτου με επιγραμματική μνεία κάποιων εμβληματικών χαρακτηριστικών της, όπως η χρήση των μεσαίων ηχηρών <β, γ, δ> αντί των άηχων δασέων συμφώνων <φ, χ, θ> (π.χ. μακ. δανόν (sic) αντί αττ. θάνατον (αιτ.)), διπλό <ρρ> αντί αττ. <ρσ> (π.χ. Κορραγός), διπλό νν (<*σν), κάτι που μάλιστα συμβαίνει και στην αιολική, π.χ. Κρατέννας.